Paardrijden

Op de woensdagmiddag gaan

er hier een paar bewoners naar paardrijden.

Dat is geheel aangepast aan hun kunnen.

Ongeveer van mijn 7e tot en met mijn 16e/17e jaar

reed ik paard, buitenritten en dressuur.

Daarna heb ik nooit meer op een paard gezeten.

Maar onlangs kwam er een gevoel bij me op

dat ik dat wel weer eens zou willen. 

Een ander stemmetje ging daar steeds

tegenin, dat ik dat maar uit mijn hoofd moest zetten

want ... nou ja, een heleboel excuses waarom

ik het niet moest doen.

Toch bleef dat gevoel terug komen en vanmiddag

heb ik er gehoor aan gegeven.

Wat was dat een zaligheid, wat heb ik er van genoten

om eventjes weer te voelen hoe dat ook alweer was ... 

Dit is Picasso en hier rijd Michiel iedere week zijn rondje op.

Michiel praat alleen via een apparaatje

en in zijn lichaam bevind zich een grote mate van spasme.

Maar ohhhh ... wat geniet die jongen van het zitten op zijn paard.

Daar alleen al om geniet ik des te meer.

Wat is het toch een geweldig iets dat dit mogelijk is voor deze mensen.

Michiel doet dit al heel lang iedere woensdagmiddag.

Ik ben heel blij dat ik dit nu een keertje heb mogen zien.

Hij genoot ook erg van mij dat ik mee was en zelfs

op een paard durfde en ook zelfs nog durfde te draven.

Telkens hield hij zijn duim omhoog, net als Jan.

Jan gaat ook iedere woensdag mee en maakt 

heel veel lol met de vrijwilligers. 

We gingen een rondje buiten maken

want het was heel mooi weer.

Naderhand nog even de paarden een knuffel geven

en daarna was het nog lang nagenieten.

Mijn gevoel was dus een juist gevoel geweest

en ach ... het andere stemmetje was vast een beetje angst.

Ik ben blij dat ik meegegaan ben,

ik denk voor herhaling vatbaar!

Veel veel liefs

Doortje